Miskien meet mens hierdie genre itv die kinders om jou. Myne het met hulle hande in die pop corn gesit, maar vergeet om te eet.
Dit was eintlik 'n baie genotvolle fliek.
Maar die helde val in strepe:
Sneeuwitjie is 'n bederfde snob wat dwergies misbruik.
Raponsel is toe al die tyd eintlik bles.
King Arthur is 'n whimp.
Merlin is die kluts kwyt.
(Gelukkig mis die Gemmerkoekmannetjie jelly tots as hy skrik.)
Maar jy kry ook begrip vir die villains van sprokiesland:
Repelsteeltjie is 'n kind belowe, wat hy nooit gekry het nie.
Die stiefsusters is maar eensamerig.
En ek kan nie nou onthou wie was daar nog nie.
Maar die ondertoon van Shrek 3 was vir my eintlik geweldig "sad". Eintlik illustreer die openingstoneel iets daarvan: Die Paddakoning sterf, maar dit word baie lagwekkend voorgestel. Selfs die begrafnis. Daar heers konstant 'n blasé gevoel oor wonderlike, magical dinge, asook oor baie slegte dinge. Eintlik effense sinisme. Dis asof alle gevolgtrekkings slegs voorlopig kan wees. Maar dis ook nice, want jy bly oop.
Eintlik word daar baie gespeel met perspektief op ander mense se karakter. Shrek moet die koning se plek vul. Puss en Donkey ruil onwillekeurig lywe. Die goodies en baddies raak deurmekaar. En so kry jy meer begrip vir die ander ou.
Ek wonder dikwels: Hoe naby is GENADE en BEGRIP aan mekaar?
Moontlike teks: Ek sal eerder bietjie wil gesels oor Matteus, die tollenaar. Hoe het hy as mens verander toe sy rol geskuif het van tollenaar na dissipel? Hoe naby is karakterverandering aan 'n blote rolverdeling? (Die laaste gedeelte van Shrek 3 speel immers op 'n verhoog-toneelstuk af.)
1 comment:
Wow, ek wens ek kan weer 'n fliek sien wat my laat vergeet van my kiepiemielies. Ek eet altyd alles op, en voel altyd 'n bietjie olik na die tyd.
Post a Comment