Sliding Doors

Hierdie blog het Ferreira gespeel en vertrek. Dis nou ook te vinde by

kinekansel.wordpress.com


Gmpfhh. Die mag van die menigtes.

Music & Lyrics

(Hierdie post is eintlik vir Freddy homself. Then again: is daar enige skrywer wat nie vir homself skryf nie?)

Van al die Drew Barrymore-rolle, hou ek slegs van haar rol wat sy in ET gespeel het. Dis die enigste ene waarvan ek weet dat sy nie praat asof 'n beechie aan haar verhemelte vassit nie, en sy word nie so erg histeries en handgebaar-gemeen nie.

Ek kan nou nie juis dieselfde vertel van Hugh Grant nie. Hy het immers nie in ET gespeel nie.

Maar nou, 'n paar weke sedert ek hierdie fliek gesien het (en myself slap gelag het vir Pet Shop Boys en Wham! wat ek in die gespot herken), raak ek verbouereerd oor die fliek.

Want daardie gesukkel van Alex Fletcher ego in my eie dagboek.

Hy was 'n hit op sy tyd. Jy sien kort-kort skares juig by sy optredes, maar dis klein groepies mense wat maar net vaskleef aan wat verby is. Dan kry hy die geleentheid om 'n lied te skryf en saam te sing met 'n pop-diva'tjie. Sy is die hit van die oomblik, en maak orgasmiese musiek (no pun intended, dit verwys eksplisiet slegs na seks). Alex Fletcher (aldus Jessica met selle van) het nou egter 'n raaisel om op te los: Hoe maak jy 'n nuwe hit met jou eie "tradisie", maar dit val in die smaak van die Popmeisie van die Oomblik?

Want sien, ek het ook 'n jubelende skare voor my. Maar daar is 'n gap tussen hierdie skare en die res van die "huidige wereld". Alex Fletcher het besef sy styl moet aanpas. Maar hoe?

Dis waar Drew Barrymore toe inkom met haar plantwassery. Al blaarvrywende poets sy sommer gou-gou nuwe lirieke uit. (Hoewel dit seer klink uit haar mond.) Onpretensieus. Eerlik. Plain.

In die connection tussen die twee mense trou die musiek en die lirieke met mekaar. 'n Nuwe song word hieruit gebore, en Popmeisie van die Oomblik is in ekstase hieroor. Vir die eerste keer in 20 jaar luister die mense weer na Alex Fletcher wanneer hy sing. Dis nie meer 80's nie. Dis wel steeds Alex Fletcher se musiek. (As dit 'n Oprah-show was, was dit die moment waar almal in die gehoor uitroep: Aaawwwwwww! In die kerk sit jy dan net die "-men" by.)

Alles te danke aan daardie eerlike connection.

Ek weet nou nie of Alex Fletcher se fans so opgewonde was oor sy versaking van die ou weg nie. Maar die musiek in sy bloed het nie verander nie. Wel die mate van eerlikheid en "realness" van die lied.

Uittreksel:

Since I met you, my whole life has changed
It's not just my furniture you've rearranged
I was living in the past, but somehow you've brought me back
And I haven't felt like this since before Frankie said, relax

And though I know
Based on my track record
I might not seem like the safest bet
All I'm asking you is
Don't write me off just yet

Moontlike saamgesels-teks: 1 Kor. 9:19-23.

Dis nie die lamp se lig wat verander nie, maar wel die dinge waarop dit skyn.

Ns.: As jy nou nog nie weet wie is Jessica Fletcher nie, dink aan Maandae-aande 20 jaar gelede 19:00, Murder She Wrote.

Children of a Lesser God

Sekere vorme van doofheid is onverskoonbaar.

Brother Son, Sister Moon

Grampa

The old man must have stopped our car two dozen times to climb out and gather into his hands the small toads blinded by our lights and leaping, live drops of rain.
The rain was falling, a mist about his white hair and I kept saying you can't save them all, accept it, get back in we've got places to go.
But leathery hands full of wet brown life, knee deep in the summer roadside grass, he just smiled and said they have places to go to too.
-Joseph Bruchac

The Lost World

Hiermee die redes hoekom ek lanklaas 'n post gedoen het.


Ek kon, maar ek was regtig egtig nie lus nie.

Oor Noag

My vierjarige seuntjie reken hy is alwetend. Hy vertel dit in soveel woorde. Soms vra hy iets, en as jy hom die inligting voorsien, antwoord hy: "O ja. Ek weet nog steeds alles, ek het net bietjie van DIT vergeet."

Gisteraand moet ek vir hom 'n Bybelstorie lees. Die kinderverhaalweergawe van Noag en die ark. Teen die einde, lees ek toe: "God het toe 'n reenboog geverf. So iets sou nooit weer gebeur nie."

Ek lees verder. Doen die gebedjie ding. Maar hy onderbreek die gebed halfpad.

"Nee," protesteer hy, "dis nie eintlik so nie. Daar was klaar 'n reenboog. Want eintlik, as 'n mens met 'n boot gaan ry, dan sien jy mos 'n reenboog."

Ek vrek oor my kind se geloof.

Evan Almighty

Ek verstaan nie aldag hoe resensente se koppe werk nie.

As ek by McDonalds gaan eet, en ek moet daaroor 'n resensie neerpen, gaan ek bietjie onnosel wees om dit op dieselfde manier te beoordeel as Le Ballon Rouge in Franschhoek.

Gaan kyk gerus hierdie fliek. Jy weet mos dit is in dieselfde kategorie as Bruce Almighty, en beslis nie 'n opvolg van American Beauty of die vierde fliek van Kieslowsky se Four Colours nie. Hoekom op aarde moet 'n duif met 'n takkie in die bek in hierdie genre "subtiel" wees?

Nee, vandag het ek geen teks nie, jy kan mos sien ek wou net kla.

Bourne Ultimatum

"I remember everything."

Ons sien hoe het dit gebeur dat Jason Bourne hy geword het. Maar Jason Bourne wil weer terug na wat was. Of eerder, wie hy eintlik is.

Vasgevang in 'n lyf en 'n persoonlikheid wat nie ooreenstem met sy oorspronklike bestaan nie, spring, val, vlieg en jaag hy van dak tot dak om uit die tronksel genaamd Bourne te ontvlug. Ek wonder wanneer hy kans gekry het om te piepie, want ek kon nie 'n sekonde mis om noodverligting te doen nie.

Hoe het hy Jason Bourne geword? Hy het daarvoor gekies. Maar dis dikwels eers agterna wat ons agterkom hoe ons verkeerde keuses ons in dodelike geheime agente verander het. En dan, op 'n dag, kom die skok: Dit was al die tyd ek.

Dalk is ek bietjie te moedswillig, maar ek het opgelet dat:

• Jason Bourne kies teen sy huidige identiteit, vir dit wie hy eerder wil wees.
• Hy konfronteer dan nie net die agent wat hom wil doodskiet nie, maar ook vir my: Weet jy ooit hoekom jy doen wat jy doen? (Vasgevang in jou eie vorige keuses.)
  
• Onmiddellik daarna spring hy tot sy oënskynlike dood.
• Hy verdwyn onder water.
• Ons sien hoe Jason Bourne onder water "sterf".
  
• Na hierdie doop, begin David Webb swem.
• En die TV-verslaggewer verkondig dat hulle na DRIE DAE tot die gevolgtrekking gekom het dat Jason Bourne weg is.

My rugspiere is vandag styf.

Moontlike teks: Matteus 10:39 "Wie sy lewe vind, sal dit verloor; en wie sy lewe verloor om My ontwil, sal dit vind."

Breaking and Entering

'n Vos in die stad.
'n Vis uit die water.
'n Vrou uit Bosnië, nou in Londen.
'n Verlore familie of 3.

'n Man wat "onskuldig" is, maar HY is die eintlike inbreker. Sy inbraak is egter nie deur 'n glasruit nie, maar in ander mense se persoonlike ruimte. Dit neem egter 'n rukkie om dit te snap.

As jy nog nie die tema snap nie, vertel die einste man dit vir jou met sy toespraak oor die vernuwing van 'n ou stadsgebied in Londen: jou milieu bepaal jou gedrag.


Van al die inbrake in die fliek (daar is darem nie te baie nie), is syne die gewelddadigste - bloedloos, maar emosioneel intensief. (En ek word altyd verstom deur Juliette Binoche.)

Interessante oogkos: daar word gespeel met geriffelde glasdeure - wanneer is iemand in jou ruimte, wanneer nie?

Ek wonder oor my eie milieu. Ek wonder oor die milieu wat ek skep waarin ander moet oorleef.

Jy sien goed wat breek: borde, glasruite, harte, klere. Sommige word herstel, ander nie.

Wanneer Amira (Binoche) agterkom dat daar by haar "ingebreek" is, voel jy in die pad. Jy wil haar grense weer vir haar toemaak.


Moontlike teks vir saamgesels: Lukas 9:1-6. (Wat is "my" tuiste? Wat beteken koninkryk? Breek ek in by ander mense?)

Donnie Darko

Ek brand om iets hieroor te skryf, maar ek verstaan nie lekker wat aangaan nie.

Hulp?

Harry Potter and the Order of the Phoenix

Openingstoneel: Crop circles. Of is dit 'n parkie? Word ons bewegings en roetines wat ons elke dag deurtrap, soms soos 'n magiese "fixture" wat jou lewensvloei bepaal en jou vryheid inperk? Dalk bang vir ander roetes. Bly by die bekende. Gevangene.

Gelukkig is Hogwarts daar. Die skoolgebou weet self wanneer die roetines en 110 gebooie 'n bedreiging word. Hy skep spontaan 'n nuwe vertrek waar die blokkasie van groei oopgemaak kan word.

Daai Pienk Tannie is darem vreeslik. Eintlik is dit hoe ons ook maak. Wanneer jy iets nie wil hanteer nie (soos bv., as jy nie lus is om te erken dat die vreeslike Voldemort-sonder-'n-neus terug is nie, of dat AIDS of Zimbabwe soort van 'n probleem is nie), skuif jy dit opsy. Jy maak nuwe reels daaroor om jouself weg te hou daarvan. Enigiets om nie ander paaie te loop nie.

Ek ken so vrou. Erge trauma as kind deurgemaak. Self reels gemaak om verdere seerkry te keer. Maar die probleem gaan nie weg nie. Aanhoudend kom nuwe selfreels by. Alle energie en innerlike krag word opgebruik. As haar lewe ook so 'n Hogwarts-muur was, was dit tot teen die dak vol geraamde wette.

Ons is nie gebou vir ontkenning nie. Dis hoekom ons oor en oor droom oor die goed wat nie afgehandel is nie - nagmerries inkluis.

Jou keuse is dus:

1. Perk jouself meer en meer in met selfgemaakte reels, of metodes om die eintlike issue weg te hou.

2. Ontdek jou Hogwarts-kamer wat spontaan oopmaak wanneer dit nodig is. Face the issue.

Keuse 2 impliseer vertroue. (Ons kan nou soetsappig vertel hoe Harry se vertroue in sy vriende hom mos nou red, maar hoekom sal ek? Julle het mos die fliek gesien.)

Matteus 15:21-28. Hierdie vrou se vertroue was so groot, dat sy die konvensies woes bevraagteken het. (ek sien haar dogter had ook probleme met Voldemort :-) )

Transformers & Fantastic 4

Die groot ou is op pad, en hy kom om die hele aarde te verswelg. Hy het 'n paar pionne wat solank sy koms voorberei vir die verorbering van die blou planeet.

Dit is in kort die samevatting van altwee flieks.

Eintlik verbasend hoe die www, waar jy nou lees, van ons planeet 'n village gemaak het. Vyande word anders gedefinieer. Is die vyand dalk Noord-Korea? Rusland? Irak? Iewers in die Ooste?

Of jy nou saam met die bioniese masjiene uit die ruimte, of saam met die fabelagtige vier van kontinent tot kontinent kerjakker, jy ontdek: Ons hele planeet is op die spel hier. En ongeag jou land van herkoms, die aardetjie is maar kleinerig.

In beide flieks sluk jy hard aan die feit dat in albei, die eintlike oorsaak van die einde van die planeet, die mens se eie gierigheid en verbruikersmentaliteit is.

Gevolglik verdwyn die grense tussen mense (dit rym en klink soos Sproetjies!) en die fokus verskuif: Kyk na die planeet!

'n Verdere gedeelde tema in die twee flieks, is die geweldige frustrasie van 'n kommunikasie-gaping. By Transformers is die tienerheldjie die ene wat weet wat is die beste vir die planeet. Maar die patetiese ouers en CIA-lede gaan onversteurd aan met hulle eie oorlewingsresepte. Dit sluit ontkenning in. Jy voel die geweldige spanning wanneer die "goeie robot" gevang word. As mense tog net 'n kansie wou vat om te luister. By Fantastic Four is dit dieselfde geval: die profete van die storie word geignoreer. En hier sien jy visueel die monster wat die aarde kom insluk. Dit wat in die flieks bedreig word, is nie meer New York of Los Angeles of San Francisco nie. Ook nie een of twee boeings nie. Dit is 'n hele aarde, waarvan die grense onderling vervaag. Ek hoor benoud 'n volgende generasie skreeu, en is angsbevange dat ek dalk ook met dowe ore my eie resep sal bly volg.

Kolossense 1:19-20 vertel dat die hele aarde versoen is met Hom. Nie verorber nie.

7de Laan

Wragtag. Ek glo nie ek doen dit nie. Ek is 'n kineketter, want hierdie is 'n TV-reeks.

Maar danksy Oopkop se skreeusnaakse video-clippie oor Regter Rudy het ek vasgehaak by hierdie Sodium Laureth Sulphate.

Hierdie spesifieke seep tickle my. (Nou nie die lag-soort tickle nie). Dis 'n vermenging van splinternuut (selfone en internet dating en moderne settings) met ouwêreldse familiariteit (ek wens die verskillende generasies in my gemeente kan so meng met mekaar soos in daai seep).

Ek vermoed dit is wat mense dalk trek. Of hipnotiseer. Of watookal.

Maar daar is iets wat my GRENSLOOS irriteer van meeste sepe. (Sien Sodium Laureth Sulphate link hierbo.)

Die karakters.

Goed en wel: Kom ons maak hulle bietjie meer lewens-eg en gee elkeen bietjie goed en bietjie sleg. Laat die gepeupel identifiseer met die karakters. Wie is nou immers net goed of net sleg? Maar wat maak jy as jy week in en week uit 'n storielyn (!) aan die gang moet hou met duisende lesers per aand? (Wie kan dit kyk sonder om die onderskrifte te volg?)

Die oplossing is eenvoudig: Wisselvallige karakters. Die kyker word gelei om sekere goed te glo en te aanvaar van die karakters. En dan, op 'n dag, trek 'n storielyn weg met een van die karakters wat vir twee, drie weke skielik 'n magdom ander eienskappe besit. Dan is dit weer oor en verby.

Die kyker het geen beheer nie. Jy is totaal en al oorgelaat aan die psigopatie van die karakters. Met beheer bedoel ek dat jy darem min of meer 'n aanvoeling moet hê vir karakters en hulle ontwikkeling. Dit sluit nie verrassing uit nie. Dis net vreeslik as mens gereduseer word tot 'n wese wat gedurig keuses moet uitoefen... asof dit al is.

Moontlike teks: Eksodus 3:14.

Shrek the Third

Miskien meet mens hierdie genre itv die kinders om jou. Myne het met hulle hande in die pop corn gesit, maar vergeet om te eet.

Dit was eintlik 'n baie genotvolle fliek.

Maar die helde val in strepe:

Sneeuwitjie is 'n bederfde snob wat dwergies misbruik.

Raponsel is toe al die tyd eintlik bles.

King Arthur is 'n whimp.

Merlin is die kluts kwyt.

(Gelukkig mis die Gemmerkoekmannetjie jelly tots as hy skrik.)

Maar jy kry ook begrip vir die villains van sprokiesland:

Repelsteeltjie is 'n kind belowe, wat hy nooit gekry het nie.

Die stiefsusters is maar eensamerig.

En ek kan nie nou onthou wie was daar nog nie.

Maar die ondertoon van Shrek 3 was vir my eintlik geweldig "sad". Eintlik illustreer die openingstoneel iets daarvan: Die Paddakoning sterf, maar dit word baie lagwekkend voorgestel. Selfs die begrafnis. Daar heers konstant 'n blasé gevoel oor wonderlike, magical dinge, asook oor baie slegte dinge. Eintlik effense sinisme. Dis asof alle gevolgtrekkings slegs voorlopig kan wees. Maar dis ook nice, want jy bly oop.

Eintlik word daar baie gespeel met perspektief op ander mense se karakter. Shrek moet die koning se plek vul. Puss en Donkey ruil onwillekeurig lywe. Die goodies en baddies raak deurmekaar. En so kry jy meer begrip vir die ander ou.

Ek wonder dikwels: Hoe naby is GENADE en BEGRIP aan mekaar?

Moontlike teks: Ek sal eerder bietjie wil gesels oor Matteus, die tollenaar. Hoe het hy as mens verander toe sy rol geskuif het van tollenaar na dissipel? Hoe naby is karakterverandering aan 'n blote rolverdeling? (Die laaste gedeelte van Shrek 3 speel immers op 'n verhoog-toneelstuk af.)

Volgende post: Shrek Third

Ek is heel gespanne. By voorbaat behoorlik vies, of by voorbaat behoorlik tevrede. Dis 'n onhoudbare ervaring.

Die rede... ons gaan vanmiddag laat Shrek the Third kyk.

En die vrae wat huidiglik in my onderbewussyn rondwoel en kort-kort in 'n visioen uitbars (sien gerus Oppietrap se wondery hieroor), belemmer my konsentrasie.

Shrek 2 was eintlik in 'n ander genre as Shrek 1, though steeds goed.

Maar Hollywood is geneig om jillende, aksiebelaaide, skerpsinnige gediertetjies te laat toeneem met elke volgende uitreiking van elke fliek. Totdat daar van die oorspronklike sjarme niks oorbly nie. Dit voel soms in hierdie animasie-flieks asof jy agter 'n rekenaar sit met so vier tot vyf windows oop op een slag, en elkeen skree vir volle aandag. (Terloops, iets is radikaal fout met my lewe. Ek was nou al 68 keer die 999 999th besoeker op verskillende websites. Ek voel soos 'n tikkende tydbom.)

Tot weersiens. Dink aan my.

Meet Joe Black

In my eerste gemeente het die hoofouderling die voorreg om die nuwe proponentjie eerste vir sy wyk te gaan wys.

Op pad na huis nr 3, vertel hy my dat die tannie se man onlangs oorlede is. "Maar wat, sy gaan goed aan."

Ons klim uit die motor, hy klop aan die deur. Tannie vat bietjie lank. Onseker prewel die oom: "Ek hoop nie ons is nou voor dooiemansdeur nie."

* * *

Ander keer is ek voor die begrafnis-ondernemers by die langslewende. Groot Oom se liggaam wag nog in die kamer. Die ondernemers daag op. (Ek sou verkies het dat hulle naam eerder "bo-nemers" moes wees.) Maar hulle bestaan uit: een sterke man, en een fyne vroutjie. Ek bereken vlugweg die gradiente van die gange en draaie en hoeke, en ek weet: Vandag is ek 'n Draer.

Ek kry my eie paar blou handskoene. Hulle squeek. Verbouereerd staan Fyne Vroutjie opsy. "Dankie, Dominee."

Ek en die sterk man moet ons draai ken. Ons two-step selfs hier-en-daar. Soms is die liggaam heeltemal vertikaal, en soms is ek darem weer vertikaal. Ek is later skoon dronk.

Sedertdien begryp ek wel hoekom is dit 'n ondernemer. Dis swaarder onder.

Bridge to Terabithia

"Children are our finest teachers. They already know how to grow, how to develop, how to learn, how to expand and discover, how to feel, laugh and cry and get mad, what is right for them and what is not right for them, what they need. They already know how to love and be joyful and live life to its fullest, to work and to be strong and full of energy. If only we didn't get in their way." Aldus Violet Oaklander.

In hierdie fliek is die brug in die genoemde titel 'n plek waar jy oorgaan na 'n ander wêreld. As't ware 'n ontsnapping van realiteit. (Sien ook die post by Amelie en Life is Beautiful).

Of is dit?

Vir eers is die vreemde karakters in die onvlugtingswoud vreemd en ver. Dit is te onwerklik vir woorde. En jy sien dit word die plek waar die twee kinders ontsnap uit moeilike skool-omstandighede en, vir die een, 'n moeilike huis.

Maar mettertyd herken jy die vreemde karakters as eg. Dit is eintlik mense van hulle real life wat as towerkarakters in Terabithia voortbestaan. Dis nogal great om die ver-af monster kort-kort te sien. En soos wat die seun se verhouding met sy pa verbeter, kom die monster telkens nader en nader. Totdat die verhouding herstel en die monster verdwyn.

Ek het hierdie film terdeë geniet. Jy sien heelwording plaasvind in die kinders se droomwêreld.

Ironies dat die meisie sterf presies op die plek waar die brug na Terabithia is.

Maar ek hou daarvan so. Terabithia bly voortbestaan vir die seun. Dit is waar hy ook heel word van sy verlies. Hy bou selfs 'n sterk brug na die towerbos vir sy sussie.

Ek soek na twee goed in my eie lewe n.a.v. hierdie eenvoudige fliek.

1. Vertroue in my eie ontvangde kreatiewe krag om die werklikheid te verstaan en sin daaruit te maak.
2. Ek wil ook sulke brûe help bou vir ander mense; diegene wat vasgeval sit.

Moontlike teks: Jesaja 44:1-5. Dis 'n droomteks vir mense wat nie meer wou roer nie. Die "imagery" van die wilgerbome langs waterlope laat my ook dink aan die fliek.